Wasze życie

wiele jest takich rzeczy glupich ktorymi sie przejmujemy... potem sie wszystko uklada i smiejemy sie z tej calej sytuacji!! pomyslcie ze np w przedszkolu tragedia bylo dla was gdy ktos wam wzial zabawke!! Smile

) Tak samo potem bedziemy sie smiac z tego ze nie wyszlo nam z chlopakiem(ktory okazal sie debilem gnojem i brzydalem!) a jak sie z nas smieja to czemu nie smiac sie z nimi z siebie a potem smiac sie z nich? Smile

) wszystko zalezy od podejscia do sytuacji... lecz sa takie zeczy ktore bola przerazliwie:( I nie da sie tego zmienic... smierc bliskiej osobki... choroba... lub wypadek:(

zgadzam sie z Eris...ale dla nas czyms ciezkim i trudnym nie sa tylko takie przypadki jak wymienilas,ale (jak sie wydaje doroslym blahostki)...no ale np. zerwanie,odrzucenie,rozczarowanie czy chociazby slaba ocena...

no a mnie denerwuje ze wlasnie Ci starsi olewaja te nasze "problemy" bo wiedza ze sa smieszne...ale dla nas sa ciezkie i powazne...

no wlasnie...to bardzo trudne..a jeszcze gorsze jest zycie kiedy nie ma sie w nikim wsparcia...a szczegolnie w trudnych chwilach...

macie racje.....problemem też jest jak rodzinka się rozsypuje...i do kogo w takiej sytuacji iść jak nie ma się przyjaciela ani zaufanej osoby?????

ja mam np. wyimaginowanych przyjaciol:p tyle ze rzadko oni wystarczaja...

Przyjaciele wyimaginowani? Niezłe. Ja takich miałam w 4 klasie SP3 bo tam raczej nie było koleżanek.

heh..moje zycie ostatnio nie jest za ciekawie szczegolnie jesli chodzi o przyjaciol:)mam wiele przyjaciolek i wiele wiele kolegow ale przyjaciel...to okreslenie jest...no ostatnio ostroznie go uzywam...juz sama nie wiem kto nim jest a kto nie...

Przyjaciele? No cuż.. ja nei mam problemu z odróznieniem tych prawdziwych od takich że jest a jak masz problem to go nie ma.. wystarczy wpasc w kłopoty i juz sie okazuje którzy sa prawdziwi.. a mnei kłopoy kochają xD

wlasnie Ashley najwiekszy problem jest w tym,ze ja tez potrafie odroznic...i jesli ktos pomoze mi w klopotah kilka razy moge uznac go za prawdziwego przyjaciela po czym po jakims czasie sie okazuje,ze ta cala przyjazn nie potrafi przetrwac jakiejs proby...i wtedy zaczelam sie zastanawiac czy caly czas otaczali mnie tacy wlasnie przyjaciele...

A jeśli zrani nas długoletni przyjaciel, czy można przebaczyć? Czy po głębokim rozczarowaniu jest możliwy powrót do tych samych więzi w przyjaźni, czy jednak nigdy już nie będzie tak samo?

no wlasnie ja sama nie wiem...nie tylko chodzi o wieloletnia przyjazn,ale o ta ktora nie trwa dlugo,ale jest bardzo wazna...czasem konczy sie bardzo szybko,niespodziewanie i bardzo trudno jest sie z tym pogodzic...

Zgadzam się, że strata przyjaciela bardzo boli, może nawet czasem bardziej niż strata sympatii, ale co "nas nie zabije to nas wzmocni", pozostaje mieć nadzieję, że w naprawdę trudnej sytuacji pozostanie przy nas przynajmniej jedna osoba, a to już jest moim zdaniem sukces... A czy doświadczyliście idealnego porozumienia w przyjaźni, niemalże bez słów, czy to w ogóle jest możliwe?

tak doswiadczylam:)to jest mozliwe,ale nie na dluzsza mete(przynajmniej w moim przypadku)ale to chyba nie jest temat na rozmowy o przyjazni...

W przyjaźni jest to również możliwe, wierz mi. bo tego doświadczam.. Jeśli wiele dobrych i nie tylko przeżyć łączy cię z jedną osobą, do tego dochodzi bezgraniczne zaufanie to po jakimś czasie łaczy cię z nią tak silna więź, że czasem słowa są zbędne by się porozumieć...